HAYATIN RİTMİ

Elinden tutup büyüttüğümüz ne kadar emeğimiz varsa sarıp sarmalıyoruz. Oysa bir düşünelim. Bizim inandığımız değere bizim nazarımızla kaç kişi bakar? Kaç insan bizim gözlerimizle inandığımız emeğimizi kucaklar? Zorlu yollarda atlattığımız her badirenin kalbimize bıraktığı etkilerini, bizim kadar kim anlar? Bir çocuk büyütür gibi emekle büyür, ritmini kalbimize bağladığımız her tını mesleğimiz olmaktan çıkar, uzvumuz gibi bir parça olma güzelliği sunar. Hep deriz ya hal bilmeyenle yol gidilmez. Meslekte bir hal dilidir. Onunla da en ala yol birlikte gidilir. Bu yüzden en yakınımız önce bizi emeğimizin güzelliğiyle anlamalı, bilmeli. Literatür başka şeyler söyler lakin hayatın ritmi bilinmeyen keşiflerde saklı. Bu yüzden kalbine dokunmayı başardığımız her anlamın kolay kazanılır olmadığının farkında olmalı. Zaman en vefalı dost, yılların geçişine bakınca en sadakatsiz düşman... Ardımızda bıraktığımız güzelliklere bakınca anlaşılmamalı. En güzel çiçek solmaya mahkumdur. En muhteşem manzara kaybolmaya. En tatlı esinti gitmeye esirdir, en coşkun nehir durulmaya... En ihtişamlı saltanat bitmeye mahkumdur, en hoş kokulu çiçek çürümeye...Hayat ortak müştereklerde en azami buluşma gayesi... Her şeyi ardında bırakmanın adı feda etmek, kimliğinden vazgeçmek değil, vefa göstermek, kalbiyle tasdik edilenin sunulması olarak anlaşılmalı... En karanlık gece şafağın bir anlık ışığına mahkumdur. En cesaretli adım yeniden umutlanmaktır hayata. Hayat, yolunun kesiştiği insanlardan kalbine aldıklarınla yol yürümenin keyfine varmaktır. Gözlerinin içine bakarken kıyamadığımız ailemizin varlığında mutluluğu perçinlemek, yokluklarında birlikte attığımız adımları onların izinden adımlamaktır. Dahası insan içinde bulunduğumuz süreçte anladı ki hayat huzurlu bir bahçede, ayağın toprağa basılabildiği bir yuva, hayata sunduğumuz en güzel haslet ise, iyi yetkinliklerle büyümüş çocukların bir aileye olduğu kadar koca bir topluma kazandırılmasıdır. Herkes gittiğinde ve iz bıraktığında, yola birlikte devam edebilmenin amacı; bu dünyanın kaybolmaya yüz tutan ne kadar önemli değeri varsa, iyi kalanın, güzel olanın yanında durmak, birlikte keşfetmenin ardına düşmektir. Der ki Mevlana; insanı gördüklerinden ibaret sanma görmediklerinde ara, içidir hakikatin resmi dışa sade manzara... Yıllar geçip ailelerimizin büyükleri biz olduğumuzda, ardımızdan gelen neslin tıpkı bizim büyüklerimize duyduğumuz değişmez değerlerle devam etmesi adına, yolumuzun her daim şükür sebebi hayırlı insanlarla kesişmesi ve dahası onlarla birlikte yaşanması dileğiyle. Hayatın ritmi kalbimizin çarpıntılarında saklı. Sevgi ve esenlikle kalınız. Hayriye DURMUŞ