RENKSİZ BİR HAYAT

Şehre yeniden bembeyaz bir örtü çekildi. Kışın en güzel yanı kar, ancak soğuğa ve imkanları sıkıntılı olanlara bakıldığında yüzümüzün tebessümü yerini üzüntüye bırakıyor. Elbette çocukların en çok sevdiği bu beyaz örtü, kimileri için zor süreçleri ifade ediyor.

Peki ya insanların renkleri? Ne tuhaf ayrımcılık belirtileri öyle değil mi? Ten ve ırktan bahsetmiyorum. Yaradılışa aykırı düşen renkten renge dönüşen renklerden bahsediyorum. Bazımızın içinde siyah renkler baskın, iyiye dair ne varsa huzursuz ediyor. Bazımızın kalbi örtücü beyaz, ne görse üzerini kar misali örtüyor.

Oysa acısını anladığımız insanlar ile kalbimiz birlikte çarpıyor. Zor zamanında elinden tuttuğumuz kim varsa duadan köprüler kuruluyor. Aslında insan rengine bakmadan hüznünü, sevincini paylaştığı kim varsa ona kalbinden yana bir değer sunuyor.

Farabi’nin Sudür felsefesi yıllardır zihnimde farklı bir yerde durur. Mutlak varlığın içinde, çekirdeğin özünde, insanın yaradılış gerçeğinde hep o önemli gaye saklı. Paylaşmanın güzelliği kalbin hukukunda, yaşamanın bereketi yerine konan hissin anlaşılmasında saklı. Açılar, perspektifler, yansımalar, akisler, arayıp bulunanlar, bulunup bilinenler tek bir gerçeğe işaret eder. “Sevgi” Rengi, deseni, hangi kökene ve renge mensup olduğu önemli olmaksızın, (hele ki aynı yolda aynı inançla adım attığın insanların) birbirlerine duyduğu saygının zemininde de aynı güç saklanır. “Siz iman etmedikçe cennete giremezsiniz. Birbirinizi sevmedikçe de gerçekten iman etmiş olmazsınız” O halde üzüntüyü paylaşırsanız azalır, sevinci paylaşırsınız çoğalır. Birlik olursanız zorlukların üstesinden gelmek kolaylaşır. Belki de bu yüzden “Birlikte rahmet ayrılıkta azap vardır.” Azabın ayrışmakta olduğunu bilenler birlikte yol kat etmenin güzelliğini ne de güzel bilmişler. Birbirinin eğri kılıcı olmayı yeğlemişler. Çıkarın tüm renkleri hayatınızdan, anlamı kalır mı gözün gördüğü ilahi boyanın hikmetinin? Bize renkleri sunan, onları bezeyen, hiç bir sanatların meydana getiremediğini sunan kudrete karşı, biraz fazla sınırları zorlamıyor muyuz?

Ne dersiniz, şehrin beyaz örtüsü kalplerimize de şifa olsun mu?

Hoşgörü ve esenlikle kalınız.

Hayriye DURMUŞ