Ne zamandı hatırlıyor musunuz? Başkalarının ne söylediğinin bir hükmünün olmadığını bildiğiniz zaman... Kendi içinizde çözemediğimiz ne varsa hepsinin bir tek adresinin olduğunu fark ettiğiniz zaman...
En son ne zamandı durup her şeyi ince bir elekten geçirip elinizde kalan koca parçaları keşfettiğiniz an? Detaylara takılmadan, beşer olduğunu unutmadan, provası olmayan bir hayatın akıp avuçlarınızdan su gibi geçip gittiğini kavradığınız an...
Ne zamandı kalbinizin çarpıntısını boğazınızda hissettiğiniz, heyecanla sonuçlanmasını beklediğiniz bir sınav gibi, bekleyişinizi bile kıymetlendirdiğiniz o değerli zaman?
Ne zamandı hatırlıyor musunuz? Korkuların ve üzüntülerin geçici olduğunu telkin ederken, hayata tutunacak binlerce sebepten sadece birini sımsıkı avucunuzda sakladığınız zaman?
Hangi gün dönümüydü sizi harekete geçiren, kabuklarınızı kırıp içinden mavi gökyüzüne kanat çırpan bir tırtıl gibi azmettiğiniz zaman?
Değişmeyen her şeye uyguladığınız direncin artık kollarınızı et kesiği yaptığını fark etmeden, ağırlığını sınav saydığınız güç uygulama telaşından sıyrıldığınız o bilinçli zaman?
Hangi gündü birlikte yola çıktığınız arkadaşlarınızla yola revan oldum sanırken, yanında yürüyenlere başını çevirip etraftaki güzellikleri gördüğünüz, kimin hangi mesafede yakınınızda olduğunuzu gördüğünüz zaman?
Ya hu ne zamandı hatırlar mısınız? Her şey çok olumsuz ama şu güzel his olmasa, inandığım kuvvet, kalbimi teskin eden metanet, içimdeki şu teslimiyet gibi güzel bir şey yok, gerisi nasılsa herkesin sınavı dediğiniz zaman?
Ne zamandı sevdiklerinizin ruhunun kokusunu duyduğunuz, sizi gülümserken görmek isteyenlere fırsat sunduğunuz, zamanı değerli kılanın ona kıymet veren ve kıymetlendirenler olduğunun keşfinde olduğunuz zaman?
Hangi sabahtı uyandığınızda evinizin içinde canlılıklarını duyduğunuz seslere şükrettiğiniz zaman? Bugün de uyandım, hala umudum var. Değiştirmek istediğim olumlu işler, kazanacağım gönüller, yeniden başlamak için hedeflerim var dediğiniz zaman...
'Dün dünde kaldı cancağızım, bugün yeni şeyler söylemek lazım.' Kırmadan, dökmeden, incitmeden, incinmeden. Zamanı ve insanı değerli kılarak, hayattan lezzet alarak... Bir kuşun kanadını, bir çiçeğin yaprağını severek yeniden... Yeniden başlamak lazım. Ta ki en son ne zamandı hatırlamıyorum; üzüntülerimi çoğalttığım, şükredecek bir şey bulamadığım, karamsarlık içinde hissettiğim an diyene kadar....
Güzel bir söz özetliyor her şeyi; 'Dün akıllıydım, dünyayı değiştirmek istedim. Bugünse bilgeyim ve kendimi değiştiriyorum. ”
Umut ve esenlikle kalınız.
Hayriye DURMUŞ
