Tarihler unutmaz !

Birileri unutmadan, unuttuğunu kabul etmeden önce, vicdani bir bekçi gibi başucunda durur, dokunmasın kimse diye kah gözyaşına kah kalp ağrısına sahip çıkarlar. Takvimler zamanın en büyük tanıklarıdır. Yaşanan tüm adaletsizliklere, tüm gönül kırgınlıklarına işaret bırakırlar. Zamanlar gelir geçer. Onlar bağrında güller yetişsin diye dikenleri dahi içlerini acıtarak saklarlar. Dünyanın yükü gamdır. Kiminin omuzlarında yükselir, kiminin ruhunda alçalır. Onu bazen buz kesen bir kış gününde bir okulun sınıflara açılan sessiz koridorunda bulursunuz. Bazen dış sürgüsü kapanmış içeride hatıralarını ve düşüncelerini bırakmış bir öğrencinin soluk çehresinden tanırsınız. Mekanlar biz onlara anlam verdiğimiz için önem taşırlar. Madde ruhu büründüğünde dile gelirse insana yakışır her şeyi anlamlı kılarlar. İstikbal kaygısı olmadan vazgeçişlerin izlerini takipte kalırlar. Makamları, koltukları önemsemez onlar. Okul sıralarında saklanmış ne kadar kıymetli değer varsa hepsine bir okulun dışarıda kalan duvarlarının ardından uzaktan bakarlar. Kimse bir gencin ideallerinden vazgeçişini uygun cümlelerle anlatamaz. Kimse bir hüznün haklılığını yıllar geçse de affedilir bir zeminle buluşturamaz. Bir karne almanın, bir okul önünde beklemenin, bir meslekten, bir gelecekten inandığı uğruna vazgeçişin karşılığını hiç bir maddi koşulla sunamaz. Yaşanan ne varsa tarihlerde, zamana işaret konulan bir ayraç vazifesi görür. Aynı zamanlar gelince depreşir tüm sızılar. Nükseder umudun gözlerini dolduran bir hıçkırık nöbeti, sanki bıraksa tüm zamanları gözyaşları ile yıkarlar. Zamanlar gelip geçer. Yaşananlar sadece takvimlerde değil o zamana şahitlik eden kim varsa hepsinin hatırasına derin izler bırakırlar. Ancak her daim umudunu kaybetmeden yaşayanlar azmin ve inandığının ardında duranlar kazanırlar. İnsanlar, takvimler ve mekanlar unutsa dahi, gökkubbenin şahitlik ettiği hüzünler, asla ilahi adaletin katında unutulmazlar. Unutmamak temennisi ile, umut ve esenlikle kalınız. Hayriye DURMUŞ